Tony van der Meulen Schrijft
augustus 20, 2019 | Author: Tony | Categorie: Brabants Dagblad,Columns
Column dinsdag 20 augustus 2019
Broos verleden
Het herdenken van de oorlog samen met mensen die het nog hebben meegemaakt wordt steeds meer een broze aangelegenheid. Op 15 augustus, de dag van de capitulatie van Japan was ik in Den Bosch bij een ceremonie rond het monument voor de Oorlogsslachtoffers in Nederlands Indië. Op de steen staan een Hollandse molen en een Indische palmboom. Maar rond die molen is nooit veel belangstelling geweest voor alle oorlogsleed in Ons Indië. Wat zijn ze oud geworden, die vaak toch al zo tengere Indische mensen. Waarbij me altijd opvalt hoe waardig de vrouwen lopen, ook al zijn ze stram. De heer Van der Hoeven krijgt een apart welkomstwoord als oudste aanwezige: 102! Luid applaus. De heer Wichers, een van de oprichters van het comité, wordt aangekondigd als 85. Nee, 86, roept iemand. Een ander: hij is 87. Zo beginnen wij met z’n allen vrolijk op te bieden tot we bij 90 jaar zijn, en dat is Wichers. Weer luid applaus, hoogbejaarden als de sterren van de herdenking. Naast me zit een fragiele veteraan van de Stoottroepen: dat moet ook van lang geleden zijn. Anneke Schults is al jaren voorzitter van deze herdenking. Ze staat, en dan tel je echt mee, als klein meisje in een Jappenkamp op een foto in het standaardwerk van Loe de Jong. In trefzekere beelden verwoordt zij de sfeer van een jeugd in Indië, die velen hier verbindt. Hoe haar vader met de tuinman een kretek sigaret rookte. En hoe ze als kind stiekem aan de rand van de dessa een warung koek kocht voor een piti, een Indisch dubbeltje. Er wordt veel instemmend geknikt, vooral ook als ze de hoop uitspreekt dat van de Indische cultuur meer zal overblijven dan alleen de rijsttafel.
De vlag wordt gehesen, de veteranen salueren strak en we beleven zo’n moment dat een bijna vergeten verleden ineens voelbaar dichtbij is.